Preaching the crusades in the early fourteenth century

Abstract

Η παρούσα διατριβή εξετάζει το κήρυγμα των σταυροφοριών στην Ανατολή, καθώς επίσης τα διασωθέντα κείμενα των σταυροφορικών ομιλιών από το πρώτο μισό του δεκάτου τέταρτου αιώνα. Συγκεκριμένα καλύπτει την περίοδο από την εκλογή του Πάπα Κλήμεντος Ε΄, το 1305, μέχρι το θάνατο του Πάπα Κλήμεντος ΣΤ΄, το 1352. Mέσω της μελέτης των παπικών εγγράφων, των προπαγανδιστικών κειμένων για τις σταυροφορίες, και των στοιχείων στις αφηγηματικές πηγές το ενδιαφέρον επικεντρώθηκε σε τέσσερα βασικά πεδία: κατά πρώτον, στις παπικές προσπάθειες για την οργάνωση και διεξαγωγή των κηρυγματικών εκστρατειών και ο ρόλος που είχε σε αυτές ο κοσμικός κλήρος και τα μέλη των μοναστικών και επαιτικών ταγμάτων ως σταυροφορικοί προπαγανδιστές. κατά δεύτερον, στα λειτουργικά μέτρα που συμπλήρωναν το σταυροφορικό κήρυγμα για τη μεγαλύτερη δυνατή συγκέντρωση οικονομικών πόρων για τη σταυροφορία. κατά τρίτον, στην λαϊκή αντίδραση στο σταυροφορικό κήρυγμα και την λειτουργική. εν τέλει, στις σταυροφορικές ιδεές των θεολόγων του Παρισιού, κατά το πρώτο μισό του δεκάτου τετάρτου αιώνα, όπως αυτές διαφαίνονται στα διασωθέντα κείμενα των σταυροφορικών τους ομιλιών. Αυτή η μελέτη καταδεικνύει τον καταλυτικό ρόλο που είχε το κήρυγμα για την προώθηση της σταυροφορίας στους Αγίους Τόπους. Η επιτυχία του σταυροφορικού κηρύγματος ήταν άρρηκτα συνδεδεμένη με την προθυμία και ικανότητα τόσο των επαιτών αδελφών όσο και του υπόλοιπου κλήρου στις κατά τόπους επισκοπές να ανταποκριθεί στις παπικές εντολές που στέλλονταν σε αυτούς. το χαμηλό επίπεδο μόρφωσης του ενοριακού κλήρου, οι άλλες υποχρεώσεις πέρα από το κήρυγμα του ανώτερου κλήρου στις επισκοπές, και η ανάδυση, στον δέκατο τέταρτο αιώνα, ισχυρών μοναρχών στη Δύση που αντιστέκονταν στην παπική εξουσία και ασκούσαν περισσότερο έλεγχο στους κληρικούς-υπηκόους τους συχνά έβλαπταν την αποτελεσματικότητα του σταυροφορικού κηρύγματος. Ωστόσο, όπως η μελέτη καταδεικνύει, το εντατικό κήρυγμα σε συνδυασμό με τα λειτουργικά μέτρα για τη σταυροφορία είχαν τεράστια επίδραση στο λαϊκό συναίσθημα υπέρ της σταυροφορίας. Ο συνδυασμός τέτοιων μέτρων είχε ως αποτέλεσμα τη μαζική λαϊκή αντίδραση στο κήρυγμα της σταυροφορίας των Ιπποτών του Αγίου Ιωάννη στη Ρόδο το 1309, στη σταυροφορία του Λουδοβίκου της Κλερμόν το 1320, καθώς επίσης και στη σταυροφορία στη Σμύρνη το 1345. Τέλος, η μελέτη των διασωθέντων κειμένων από τις ομιλίες των θεολόγων του Παρισιού κατά την εποχή των πρώτων τεσσάρων παπών της Αβινιόν (1305-1342) καταδεικνύει ότι η ρητορική σε αυτές εξυπηρετούσε σκοπούς πέρα από την στρατολόγηση σταυροφόρων – αυτά τα κείμενα αντικατοπτρίζουν τη στάση του γαλλικού στέμματος για τη σταυροφορία και επικρίνουν τα ηθικά και κοινωνικά κακά τα οποία καθυστερούν την πραγματοποίηση της σταυροφορίας και αντιβαίνουν το σκοπό της. Η προσωπικότητα, το εκπαιδευτικό υπόβαθρο και η προσωπική αντίληψη σε δογματικά θέματα της πίστης από τον κάθε ένα συγγραφέα επηρέασαν τις σταυροφορικές ομιλίες της περιόδου.

This thesis examines the preaching of the crusades to the East as well as the preserved crusade sermons from the first half of the fourteenth century. In particular it covers the period from the election of Pope Clement V, in 1305, to the death of Pope Clement VI, in 1352. Through an examination of papal documents, narrative sources, and the propagandistic texts of the crusade sermonists the focus of the thesis is placed on four principal areas: first, papal efforts for the organisation and conduct of the preaching campaigns and the role played by the secular and regular clergy as crusade propagandists; second, the liturgical measures that supplemented the crusade preaching to generate revenue for the crusade; third, the popular reaction to the crusading propaganda and liturgy; and lastly, the crusading ideas of early fourteenth-century Parisian theologians as shown in the preserved crusade sermons. This study shows the catalytic role of preaching in the promotion of the crusade to the Holy Land. The success of crusade preaching campaigns depended entirely upon the willingness and capacity of the diocesan and regular clergy to meet the papal directions, sent to them in various crusading bulls. The illiteracy of the parochial clergy, the duties other than preaching of the diocesan prelates, and the emergence, in the fourteenth century, of western monarchs who steadily increased their strength, resisting papal authority and exerting more control over their clerk-subjects, often hindered the effectiveness of crusade preaching. Nevertheless, as the study demonstrates, the intensive crusade preaching, in combination with the liturgical measures, had a tremendous impact on pro-crusade sentiment. The combination of such measures resulted in massive popular reaction during the preaching for the Hospitallers’ crusade to Rhodes in 1309, for the passagium of Louis of Clermont in 1320 and for the Smyrna Crusade in 1345. Finally, the study of the surviving crusade sermon texts of the Parisian theologians during the reign of the first four Avignon popes (1305-1352) demonstrates that their rhetoric was crafted for purposes other than recruitment – these texts mirror the attitude of the French Crown to the crusade and railed against the moral and social ills that slowed the implementation of the crusade or contravened its purpose. The personality, educational background and tenets of faith held by each author affected the crusade model sermons of this period, and their value should be measured as tools for missions pastoral and political, rather than as presentations of original crusading ideas.