Πολιτική θεωρία και αντιπολεμικός κινηματογράφος

Abstract

Η διατριβή αυτή ασχολείται με την πολιτική θεωρία και πως πηγάζει αυτή μέσα από τον αντιπολεμικό κινηματογράφο. Η σύνδεση της πολιτικής θεωρίας με τον αντιπολεμικό χαρακτήρα των ταινιών αυτών έχουν ως στόχο να δώσουν στο κοινό την πραγματική εικόνα του πολέμου. Οι ρεαλιστικές σκηνές των ταινιών αναδύουν την ασχήμια του πολέμου και τα συνεπακόλουθα του. Αναδεικνύεται η ματαιότητα του πολέμου, προβάλλοντας τις πολύπλευρες απώλειες, σωματικές και ψυχικές. Αρκετές μάλιστα από αυτές τις αντιπολεμικές ταινίες λαμβάνουν χώρα στο πεδίο μάχης. Ένας από τους στόχους αυτών των ταινιών είναι να μεταδώσουν στον θεατή το μήνυμα πως ο πόλεμος δεν είναι ποτέ η λύση για οποιεσδήποτε διαμάχες, βγάζοντας στην επιφάνεια τις ψυχολογικές επιπτώσεις που μπορεί να επιφέρει στο ίδιο το άτομο που πολέμησε, στην οικογένεια του και ευρύτερα στις κοινωνίες που έμμεσα ή άμεσα σχετίζονται με τις εμπλεκόμενες πλευρές. Οι ταινίες αυτές πάντα είναι πιο ρεαλιστικές ως προς τον τρόπο με τον οποίο παρουσιάζουν τα δεινά και τα αποτελέσματα ενός πολέμου. Η εκπόνηση αυτής της διατριβής έγινε μέσα από την μελέτη άρθρων και βιβλίων καθώς και με την χρήση τριών ταινιών. Οι τρείς ταινίες με τις οποίες ασχολείται η μελέτη αυτή είναι η «Germany Time Zero» του Roberto Rosselini (1948), η «Johnny got his Gun», του Dalton Trumbo (1971) και η «No man’s Land» του Danis Tanović (2001). Ταινίες οι οποίες έχουν αντιπολεμικό χαρακτήρα και εμπίπτουν στο φάσμα της νεορεαλιστικής φιλοσοφίας. Και οι τρεις αυτές αντιπολεμικές ταινίες είναι μοναδικές στο είδος τους και καλύπτουν χρονικά τρεις διαφορετικές περιόδους. Στόχος της διατριβής είναι να δούμε το είδος της πολιτικής φιλοσοφίας που εκφράζουν αυτές οι ταινίες στο σύνολό τους αλλά και η καθεμιά ξεχωριστά, στοιχεία όπως είναι δημοκρατία, ελευθερία, ανθρώπινα δικαιώματα, νόμοι και πολιτική.