Why do some countries pursue territorial conflict resolution through binding third-party conflict management mechanisms and others do not?

Abstract

Engaging in binding conflict management techniques is empirically proven as one of the most effective ways to peacefully resolve territorial disputes, yet states infrequently utilize this approach compared to other conflict management methods. This study delves into the factors that may impact states’ decision to settle their territorial disputes through the adoption of binding conflict management methods. Furthermore, it employs a constructivist theoretical framework to scrutinize a particular factor -namely, intangible values- which are attached by individuals emotionally connected to a territory that can adversely impact the decision-makers’ inclination to opt for this conflict management technique. The examination of the Dokdo/Takeshima dispute between South Korea and Japan corroborates the assertion that intangibility can be a dominant factor in shaping a state’s decision to refrain from engaging in binding conflict management.

Η εμπλοκή σε δεσμευτικές τεχνικές διαχείρισης συγκρούσεων έχει αποδειχθεί εμπειρικά ως ένας από τους πιο αποτελεσματικούς τρόπους για την ειρηνική επίλυση εδαφικών διαφορών, ωστόσο τα κράτη χρησιμοποιούν σπάνια αυτήν την προσέγγιση σε σύγκριση με άλλες μεθόδους διαχείρισης συγκρούσεων. Αυτή η μελέτη εμβαθύνει στους παράγοντες που μπορεί να επηρεάσουν την απόφαση των κρατών να επιλύσουν τις εδαφικές τους διαφορές μέσω της υιοθέτησης δεσμευτικών μεθόδων διαχείρισης συγκρούσεων. Επιπλέον, χρησιμοποιεί ένα κονστρουκτιβιστικό θεωρητικό πλαίσιο για να εξετάσει εξονυχιστικά έναν συγκεκριμένο παράγοντα -τις άυλες αξίες- που συνδέονται από άτομα συναισθηματικά συνδεδεμένα σε μια περιοχή τα οποία μπορούν να επηρεάσουν αρνητικά την τάση των ηγετών να επιλέξουν αυτήν την τεχνική διαχείρισης συγκρούσεων. Η εξέταση της εδαφικής διαφοράς Dokdo/Takeshima μεταξύ της Νότιας Κορέας και Ιαπωνίας επιβεβαιώνει τον ισχυρισμό ότι η άυλη συμπεριφορά μπορεί να είναι ένας κυρίαρχος παράγοντας στη διαμόρφωση της απόφασης ενός κράτους να απόσχει από την εμπλοκή του σε τεχνικές δεσμευτικής διαχείρισης συγκρούσεων.