Of Jews, animals, women, and Cyborgs : writing beyond 'man', from Kafka to Coetzee

Abstract

Η διχοτόμηση μεταξύ του ανθρώπινου και του ζωικού ή ακόμα καλύτερα του ανθρώπινου και του μη ανθρώπινου κατασκευάστηκε σε “χρόνο πριν από το χρόνο”. Aντιπροσωπεύει ένα όριο στο οποίο όλα τα μεγάλα οντολογικά, ηθικά και πολιτιστικά ζητήματα κατασκευάζονται και προσδιορίζονται, καθορίζοντας ως αποτέλεσμα την ίδια την ουσία και το μέλλον της ανθρωπότητας. Αυτό το χάσμα, το οποίο παρουσιάζεται ως ένας θεμελιώδης κινητήριος μηχανισμός εγγενής στις κυρίαρχες μορφές καταπίεσης όπως ο αντισημιτισμός, ο σεξισμός, ο ρατσισμός και η αποικιοκρατία, πρέπει να αμφισβητηθεί σχολαστικά αν θέλουμε να αντικρούσουμε ποικίλους τρόπους καταπίεσης. Σκοπός αυτής της διατριβής είναι να καθιερωθεί η κεντρική θέση του ζητήματος του μη ανθρώπινου άλλου όχι μόνο στο φιλοσοφικό αλλά και στο λογοτεχνικό λόγο κατά τον 20ό αιώνα. Συγκεντρώνει μια ποικιλόμορφη ομάδα συγγραφέων και καλλιτεχνών, στα έργα των οποίων οι διαφορετικές ενσαρκώσεις του μη ανθρώπινου κατέχουν εξέχουσα θέση. Η ενασχόληση όλων αυτών των συγγραφέων με το μη ανθρώπινο δεν είναι συμπτωματική. Αντιθέτως, είναι μια ένδειξη της περίπλοκης, αλλά αναπόσπαστης σχέσης μεταξύ της διαφορετικότητας (είδος) και της λογοτεχνικής παραγωγής, και, ταυτόχρονα, των διακειμενικών σχέσεων που προσφέρουν οι σχέσεις τους. Η διατριβή είναι διαρθρωμένη γύρω από τρία μέρη: το πρώτο διερευνά εβραϊκές φανταστικές και μη φανταστικές απαντήσεις στις μορφές του ζώου και του πλάσματος, το δεύτερο αφορά τις φεμινιστικές λογοτεχνικές εξερευνήσεις ζωικών και μετα-ανθρώπινων μορφών, και το τρίτο, τη λογοτεχνική άρθρωση των ζωικών στοιχείων μέσα σε ένα ρατσιστικό μεταποικιακό πλαίσιο. Το πρώτο κεφάλαιο εξετάζει πώς ο Φραντς Κάφκα και ο Γουόλτερ Μπένιαμιν χρησιμοποιούν ζώα και μη ανθρώπινα πλάσματα για να εκφράσουν την ανησυχία τους για τους αγώνες της εβραϊκής κοινότητας για αφομοίωση σε μια δυτική κοινωνία που ήδη βρισκόταν σε πόλεμο για εξουσία, από Εβραίους διανοούμενους που δεν βρέθηκαν σε θέση να αγκαλιάσουν την εβραϊκή παράδοση και τη θρησκεία. Ταυτόχρονα, υποστηρίζω ότι λόγω του ημιτελούς χαρακτήρα και των ιδιοτήτων και των χαρακτηριστικών των ζώων, μερικά από τα πλάσματα του Κάφκα διοχετεύονται με “άπειρη ελπίδα” για μεσσιανική λύτρωση. Στο δεύτερο κεφάλαιο διερευνούμε τις αφηγήσεις του Πρίμο Λέβι και του Άρτ Σπίγκελμαν, πρώτης γενιάς και δεύτερης γενιάς του Ολοκαυτώματος, μέσα από το φακό της θεωρίας του Τζόρτζιο Αγκάμπεν για το κυρίαρχο κράτος εξαίρεσης και τη δημιουργία homines sacri σε ένα χώρο όπου είναι αδύνατο να διακρίνει κανείς τον άνθρωπο από το μη ανθρώπινο και το απάνθρωπο. Στο τρίτο κεφάλαιο, εξετάζω τις ανατυπώσεις των παραδοσιακών παραμυθιών της Άντζελα Κάρτερ και προτείνω ότι γι 'αυτήν, το να γίνεις ζώο, είναι συχνά ένα σημάδι ενδυνάμωσης, ελευθερίας και αυτοπεποίθησης. Αναφέρομαι επίσης στους τρόπους με τους οποίους η Κάρτερ συνδυάζει τα είδη του παραμυθιού και της πορνογραφίας, προκειμένου να εξετάσει τις περιοχές εγγύτητας και της σχέσης μεταξύ γυναίκας και ζώου και να αμφισβητήσει τις υποθέσεις για το γυναικείο μαζοχισμό και παθητικότητα. Το τέταρτο κεφάλαιο επικεντρώνεται στην εξερεύνηση του λογοτεχνικού και πολιτικού έργου της Μάρτζ Πίερσι και του μετα-ανθρώπινου φεμινισμού της Μάργκαρετ Άτγουντ, ταυτόχρονα γοτθικού και κριτικά δυστοπικού. Στην πραγματικότητα, εστιάζοντας συγκριτικά στα υβρίδια της Άτγουντ και στο cyborg της Πίερσι, αυτό το κεφάλαιο επιχειρεί να εξερευνήσει τις συνθήκες παραγωγής και τις συγκεκριμένες ιδιότητες του μετα-ανθρώπινου φεμινισμού των συγγραφέων. Το πέμπτο και τελευταίο κεφάλαιο περιστρέφεται γύρω από την ζωικότητα και τις μεταποικιακές αφηγήσεις των Μπέρναρντ Μάλαμουντ και Τζ. Μ. Κούτσι. Υποστηρίζω ότι ο πρώτος αποικοδομεί τον ιστορικώς καταστροφική αποικόνιση των μαύρων σωμάτων ως πιθήκων και κριτικάρει τους λόγους που επιτρέπουν τον φυλετικό διαχωρισμό και τις διακρίσεις. ενώ ο δεύτερος χρησιμοποιεί τη ζωικότητα για να αντιληφθεί την ψυχολογική και ηθική επιβίωση και απολύτρωση στο αβέβαιο και διφορούμενο πλαίσιο της Νότιας Αφρικής μετά το Απαρτχάιντ.

The human/animal or better yet the human/non-human dichotomy was constructed during a time before time; it represents a limit upon which all great ontological, ethical, and cultural questions are constructed and determined, defining as a result the very essence and future of humanity. This divide, which presents itself as a fundamental driving mechanism inherent in dominant forms of oppression like anti-Semitism, sexism, racism and colonialism, must be meticulously challenged if we are to contest varying modes of oppression. The aim of this dissertation is to establish the centrality of the question of the non-human other not only in philosophical but also in literary discourse during the 20th century. It brings together a diverse group of authors and writers in whose writings different incarnations of the non-human occupy a prominent position. The preoccupation of all these writers with the non-human is not coincidental; rather, it is an indication of the complicated but inextricable link between (species) difference and literary production, and, at the same time, of the intertextual, affiliative links their relation enables. The dissertation is structured around three parts: the first explores Jewish fictional and non-fictional responses to the figures of the animal and the creaturely; the second concerns feminist literary explorations of animal and of posthuman figures; and the third, literary articulations of animal figures within a racialized, postcolonial context. The first chapter examines how Franz Kafka and Walter Benjamin employ animals and non-human creatures in order to express their anxiety over the struggles of the Jewish community to assimilate in a Western society that was already at war for power, as well as the isolation experienced by Jewish intellectuals who found themselves unable to embrace Jewish tradition and religion. At the same time, I argue that due to their unfinished character and animal qualities and characteristics some of Kafka’s creatures are infused with “an infinite amount of hope” for messianic redemption. In the second chapter I explore Primo Levi’s and Art Spiegelman’s first-generation and second-generation Holocaust narratives through the lens of Giorgio Agamben’s theory of the sovereign state of exception and the creation of homines sacri in a space where it is impossible to distinguish the human from the non-human and the inhuman. In the third chapter, I look at Angela Carter’s rewritings of traditional fairy tales and suggest that for her, becoming-animal is often a sign of empowerment, of strength, of freedom and of self-assertion. I also address the ways in which Carter combines the genres of the fairy tale and pornography in order to examine the areas of proximity and affiliation between woman and animal and to contest assumptions about female masochism and passivity. The fourth chapter focuses on the exploration of the poetics and politics of Marge Piercy and Margaret Atwood’s posthuman feminism, at once Gothic and critically dystopian. In fact, by focusing comparatively on Margaret Atwood’s hybrids and on Marge Piercy’s cyborg this chapter attempts to tease out the conditions of production and the specific qualities of the authors’ posthuman feminism. The fifth and final chapter revolves around animality and the postcolonial narratives of Bernard Malamud and J. M. Coetzee. I argue that the former deconstructs the historically destructive link between simianization and black bodies and critiques discourses that enable racial segregation and discrimination; while the latter uses animality to envision psychological and ethical survival and redemption in the uncertain and ambiguous context of post-Apartheid South Africa.