To δικαίωμα των μη Κυβερνητικών Οργανώσεων για πρόσβαση σε διοικητική δίκη για περιβαλλοντικά θέματα στο Κυπριακό Δημόσιο Δίκαιο, σε σύγκριση με το Γαλλικό, Ελληνικό, και Ολλανδικό Δημόσιο Δίκαιο

Abstract

Στο Κυπριακό Δημόσιο δίκαιο, η αναγνώριση έννομου συμφέροντος σε Περιβαλλοντικές Μη Κυβερνητικές Oργανώσεις (πΜΚΟ), για πρόσβασή σε περιβαλλοντική ακυρωτική δίκη αποτελεί συχνά αξεπέραστο εμπόδιο. Το δικαίωμα πρόσβασης τους προσκρούει στο άρθρο 146(2) του Συντάγματος και στην διαχρονική στενή ερμηνεία του από τα Κυπριακά Δικαστήρια, η οποία δεν μπορεί να «ταιριάξει» στον ιδιαίτερο ρόλο που οι πΜΚΟ, διαδραματίζουν σε ένα τομέα δικαίου με ιδιαιτερότητες όπως το Περιβαλλοντικό δίκαιο, με αποτέλεσμα να αποκλείονται από τις Δικαστικές αίθουσες. Οι δυσκολίες πρόσβασης των πΜΚΟ στα Κυπριακά δικαστήρια παραβιάζουν την Σύμβαση του Άαρχους και το άρθρο 9.3 αυτής όπου προβλέπεται ότι τα κράτη πρέπει να διασφαλίζουν στο κοινό ευρεία πρόσβαση στην δικαιοσύνη και στην ερμηνεία που δόθηκε στο δικαίωμα από τα Ευρωπαϊκά Όργανα. Την άποψη ότι η Κυπριακή Δικαιοσύνη αντιμετωπίζει το θέμα συντηρητικά και αδιάλλακτα, ενισχύει η σύγκρισή του με την προσέγγιση του δικαιώματος στης Γαλλία, την Ελλάδας και την Ολλανδίας. Και τα τρία κράτη όπως και η Κύπρος χρησιμοποιούν το κριτήριο του έννομου συμφέροντος στις διοικητικές διαφορές και απαγορεύουν μια actiο popularis, ωστόσο έχουν καταφέρει, με διαφορετικό τρόπο, να εξασφαλίσουν το δικαίωμα και να ισορροπήσουν μεταξύ δικαιώματος – λαϊκής αγωγής. Η Διπλωματική επιδιώκει να εντοπίσει τα προβλήματα πρόσβασης που αντιμετωπίζουν οι πΜΚΟ στην Κύπρο και να εξετάσει πως η Γαλλία, η Ελλάδα και η Ολλανδία, μέσω της νομοθεσίας και της νομολογίας κατοχυρώνουν το δικαίωμα. Ισχυρίζεται ότι η προσέγγιση που υιοθετεί κάθε μια από τις χώρες αυτές είναι ενδεικτική του εύρους των προσεγγίσεων και δυνατοτήτων διασφάλισης του δικαιώματος πρόσβασης των πΜΚΟ, αποδεικνύοντας ότι το ζήτημα δεν είναι μονοδιάστατο όπως το παρουσιάζει η κυπριακή νομολογία. Η παρουσίασης της εξέλιξης του δικαιώματος στις χώρες αυτές αντικρούει επιχειρήματα που χρησιμοποιήθηκαν, από την Κυπριακή νομολογία για διατήρηση της συντηρητικής αντιμετώπισης του. Συμπερένοντας ότι η Κύπρος αδικαιολόγητα αντιμετώπιζε το δικαίωμα με μια συντηρητική προσέγγιση δικαιολογώντας την με μη πειστικά επιχειρήματα.