The role of executive dysfunction and callous unemotional traits in the manifestation of antisocial behaviour : genetics, neurobiology and developmental trajectories

Abstract

Εισαγωγή: Τόσο τα επιτελικά ελλείμματα (ΕΕ) όσο και τα χαρακτηριστικά σκληρότητας (ΧΣ) έχουν συνδεθεί με την αντικοινωνική συμπεριφορά (ΑΣ) σε παλαιότερες δημοσιεύσεις. Δεν έχει όμως ακόμη διευκρινιστεί κατά πόσο αυτοί οι δύο παράγοντες κινδύνου έχουν συνεργιστική επίδραση στην εμφάνιση της ακραίας ΑΣ. Επιπλέον, παρά το γεγονός ότι ΕΕ και ΧΣ έχουν το καθένα διακριτό νευροβιολογικό υπόβαθρο – με τα ΕΕ να εδράζονται στην προμετωπιαία λειτουργία και τα ΧΣ στη λειτουργία της αμυγδαλής – δεν έχει μέχρι τώρα διαμορφωθεί κάποιο πλήρες αναπτυξιακό μοντέλο που να ανιχνεύει το μονοπάτι από γενετικό ρίσκο προς ΑΣ, δια μέσω ΕΕ και ΧΣ. Μέθοδος: Δεδομένα αναφορικά με επίπεδα ΕΕ, ΧΣ και ΑΣ λήφθηκαν αρχικά από ένα δείγμα 1,504 εφήβων 12-15 ετών στη κοινότητα, καθώς επίσης και από τους γονείς τους. Οι έφηβοι ομαδοποιήθηκαν στη βάση συμπτωμάτων διαταραχής διαγωγής, ΕΕ και ΧΣ, για σύγκριση μεταξύ των ομάδων μέσω πολλαπλής ανάλυσης διακύμανσης. Ταυτόχρονα, έγινε επιλογή 210 ακραίων περιπτώσεων – σε θετικά και αρνητικά επίπεδα ΕΕ και ΧΣ – για ολοκληρωμένη κλινική αξιολόγηση που συμπεριλάμβανε γνωστική αξιολόγηση του εφήβου, κλινική συνέντευξη από τους γονείς και λήψη δειγμάτων σάλιου από πατέρα, μητέρα και έφηβο για εξαγωγή DNA. Επιλέχθηκαν 70 πολυμορφισμοί για ταυτοποίηση στη βάση υφιστάμενης βιβλιογραφίας αναφορικά με το γενετικό υπόβαθρο της ΑΣ. Έγινε διερεύνηση των αναπτυξιακών επακόλουθων διαφορετικών επιπέδων ΕΕ και ΧΣ μέσω γραμμικής παλινδρόμησης, ενώ διενεργήθηκε επίσης ανάλυση μεσολάβησης ώστε να εξεταστούν άμεσες και έμμεσες επιδράσεις από το συσσωρευμένο γενετικό ρίσκο για συγκεκριμένα νευροβιολογικά μονοπάτια, προς την ΑΣ. Ευρήματα: Η πολλαπλή ανάλυση διακύμανσης φανέρωσε μεγαλύτερη ετερογένεια εντός της διάγνωσης της διαταραχής διαγωγής απ’ ότι αναγνωρίζει η υφιστάμενη βιβλιογραφία, ενώ η υπό-ομάδα που συνδυάζει ΕΕ και ΧΣ παρουσίασε τα πιο ακραία επίπεδα ΑΣ. Η γραμμική παλινδρόμηση με το δείγμα που έτυχε σε βάθος αξιολόγηση αποκάλυψε ότι τα ΧΣ προβλέπουν διαταραχή του συστήματος αξιών και χαμηλή κοινωνική σύνδεση, ενώ τα ΕΕ προβλέπουν γενικότερη ψυχοπαθολογία και διαταραγμένη αίσθηση προσωπικής συνοχής. Η επιθετικότητα βρέθηκε να είναι το αποτέλεσμα συνδυασμού ΕΕ και ΧΣ. Η ανάλυση των γενετικών δεδομένων επιβεβαίωσε ότι πολλαπλά νευροβιολογικά συστήματα επιδρούν στην ΑΣ μέσω ΕΕ, ΧΣ και άλλων μεσολαβητών. Συζήτηση: Τα ευρήματα επιβεβαιώνουν την σημασία της ταυτόχρονης διερεύνησης ΕΕ και ΧΣ σε μελέτες της ΑΣ. Η κλινική αξιολόγηση της ΑΣ θα πρέπει να αξιολογεί συστηματικά τα επίπεδα ΕΕ και ΧΣ, ώστε να εντοπίζει έγκαιρα τις περιπτώσεις που χρειάζονται την περισσότερη βοήθεια. Σε κλινικές παρεμβάσεις για την ΑΣ, θα μπορούσε να περιληφθεί νευρογνωστική εκπαίδευση για αντιμετώπιση των ΕΕ και εκπαίδευση στην ενσυναίσθηση για αντιμετώπιση των ΧΣ. Τα γενετικά και νευροβιολογικά ευρήματα αυτής της μελέτης διανοίγουν την προοπτική για νέες φαρμακοθεραπείες προς αντιμετώπιση της ΑΣ, ενώ ταυτόχρονα υπογραμμίζουν την πολλά υποσχόμενη αλλά και ηθικά περίπλοκη προοπτική της χρήσης ανιχνευτικών γενετικών εργαλείων για εντοπισμό και προληπτική υποστήριξη παιδιών σε ψηλό ρίσκο για μετέπειτα εμφάνιση ΑΣ.

Introduction: Executive dysfunction (EDF) and callous unemotional (CU) traits have both been associated with the manifestation of antisocial behaviour (AB) in prior studies. However, it is not yet clear whether these two risk factors co-act to manifest severe AB, while the recent decision to include a CU traits-based severity specifier for Conduct Disorder in the Diagnostic and Statistical Manual suggests that current literature might be privileging the role of CU traits over EDF. Furthermore, despite the fact that EDF and CU traits each have a distinct neural basis – with EDF associated to prefrontal functioning and CU traits associated to amygdala functioning – there is as yet no complete developmental model that traces the pathway from genetic risk, via EDF and CU traits, through to AB. Methods: Data on EDF, CU traits and AB was initially collected from a sample of 1,504 community adolescents age 12-15 and their parents. Initial MANOVA comparisons were made, with adolescents grouped on the basis of Conduct Disorder symptoms, CU traits and EDF, while an extreme sampling approach was utilized to select a subset of cases for in depth clinical assessment (n=210), which included cognitive testing of the adolescent, a clinical interview with parents and collection of saliva from fathers, mothers and adolescents for extraction of genomic DNA. Seventy polymorphisms were genotyped on the basis of prior literature on AB genetics. Linear regression was used to investigate developmental outcomes of EDF and CU traits, while mediation analysis was conducted to explore direct and mediated effects from cumulative genetic risk for specific neurobiological pathways, to AB. Results: MANOVA comparisons revealed greater heterogeneity within the Conduct Disorder diagnosis than so far accounted for in the literature, while a sub-group combining CU traits and EDF displayed the most severe AB. Linear regression analysis on the in-depth sample revealed that CU traits uniquely predict an impaired values system and reduced social connectedness; EDF uniquely predicts general psychopathology and an impaired sense of coherence; while aggression is the joint outcome of CU traits and EDF. Analysis of genetic data confirmed that multiple neurobiological systems impact AB through EDF, CU traits and other mediators. Specifically, HPA Axis and Acetylcholine genetic risk impact AB via CU traits; Oxytocin genetic risk impacts AB via EDF; while Serotonin genetic risk impacts AB through both CU traits and EDF. Catecholamine genetic risk impacts AB via increasing levels of anxiety and depression. Discussion: The findings confirm the importance of co-investigating EDF and CU traits in studies of AB. Clinical assessment for AB should routinely evaluate levels of EDF and CU traits, in order to identify at an early stage those individuals who need the most support. Clinical interventions for AB could include neurocognitive training to address EDF, and empathy training to address CU traits. Genetic and neurobiological insights from this study suggest novel possibilities for use of pharmacotherapy to address AB, while also highlighting the promising but ethically complex prospect of genetic screening to identify and preventively support children at risk for later development of AB.