Υδάτινες ηρεμίες δια μέσου του ερειπίου

Abstract

Η παρούσα διπλωματική εργασία αποσκοπεί κατά κύριο λόγο στη δημιουγία συνόλων χώρων που έχουν ως κοινό παρονομαστή το δίπολο νερού και ηρεμίας με βάση την “ασκητική” του τόπου. Σε μια περιοχή με έντονο φυσικό πλούτο, όπου τα όρια είναι απροσδιόριστα, γίνεται η σύλληψη της ιδέας για τη διαμόρφωση του τοπίου, που θα αποτελεί ένα χώρο διαφυγής του ανθρώπου από τη χαοτική σύγχρονη ζωή. Πιο συγκεκριμένα, επικεντρωνόμαστε στον εγκαταλελειμμένο οικισμό Ευρέτου, της επαρχίας Πάφου, όπου σήμερα η εικόνα που αντικρίζει κάποιος είναι ακατοίκητα σπίτια περικυκλωμένα από χόρτα. Σαν ευρύτερο στόχο, η πρόταση θέτει την επαναφορά της ζωής στο χωριό μέσα από τις νέες ασχολίες τόσο των φιλοξενούμενων όσο και των κατοίκων, σε μετέπειτα χρονική περίοδο. Μέσα από την αναλυτική μελέτη του οικισμού και έχοντας υπόψη τα στοιχεία που δημιουργούν την ατμόσφαιρα ενός χαμένου κόσμου, αποφασίζεται το νέο πρόγραμμα που θα ενσωματωθεί πλέον στο χωριό. Η αναβίωση αφορά μια διαφορετική χρήση από την πρωταρχική, αφού ο οικισμός κρίθηκε κατάλληλος για δημιουργία συνόλων χώρων που θα σχετίζονται με την πνευματική και τη σωματική ανάκαμψη, αφού θα λειτουργεί ως ένα ησυχαστήριο με σύχρονους όρους. Η νέα πρόταση καθορίστηκε αξιοποιώντας τα σημαντικότερα στοιχεία του οικισμού. Συνθετικά της εργαλεία θεωρήθηκαν το υδάτινο στοιχείο, το οποίο αποτελεί τη βάση του έργου λόγω της εμφάνισής του πολλά χρόνια πριν, την τοπογραφία, τη βλάστηση αλλά και τα υφιστάμενα κελύφη. Πρωταρχικό ρόλο στο έργο αποτελεί η επαφή του ανθρώπου με το νερό όπου δημιουργεί πορείες, χώρους στάσης, κοινωνικοποίησης, απομόνωσης, χαλάρωσης αλλά και ηρεμίας μέσα στον οικισμό. Επιπρόσθετο στοιχείο, όπως το δίπολο φως-σκιάς διαδραματίζουν και αυτά καθοριστικό ρόλο στη βιωματική εμπειρία του χρήστη, αφού μεταβάλλονται ανάλογα με τον χρόνο. Σημαντικό αποτελεί επίσης, η αξιοποίηση τριών διαφορετικών κλιμάκων στο έργο. Όσον αφορά τη μεγάλη κλίμακα, τη διατήρηση του άμεσου περιβάλλοντος και τη συντήρηση ενός εγκαταλελειμμένου οικισμού δεν μπορεί να καλύπτει μόνο το μεμονωμένο αρχιτεκτονικό έργο, αλλά είναι απαραίτητο να σέβεται και το υφιστάμενο περιβάλλον. Στη συνέχεια, στη μεσαία κλίμακα, επιχειρείται η αποκατάσταση των υφιστάμενων κελύφων με υλικά που να σέβονται τα παραδοσιακά κτίσματα, ώστε να επαναδραστηριοποιηθούν, αλλά και η προσθήκη νέων κελύφων. Ακολούθως, η μικρή κλίμακα αφορά τον σχεδιασμό του έργου, βασισμένο στη διέγερση των αισθήσεων. Στο συνθετικό κομμάτι του έργου, αυτοσκοπός είναι η αξιοποίηση των υφιστάμενων χαράξεων του οικισμού και κατ'επέκταση η δημιουργία διαδρομών μέσα σε αυτόν. Ο χρήστης οδηγείται στο πρόγραμμα από τα κατώτερα υψομετρικά σημεία του οικισμού προς τους ψηλούς λόφους. Αυτό αποτελεί αναπόσπαστο μέρος της σχεδιαστικής πρότασης, αφού δημιουργούνται δύο κύριες διαδρομές, μια ομαλότερη που σου δίνει τη δυνατότητα να περιπλανηθείς ανάμεσα στα ερείπια και μια γρήγορης ανάβασης προς ένα σημείο παρατήρησης του οικισμού. Συμπερασματικά, σκοπός της διπλωματικής αποτελεί η διαφυγή, η απομόνωση και η απόδραση του ανθρώπου από τη βαβούρα της ζωή. Κύριο μέλημα αποτελεί η αποφόρτιση του ατόμου, η δημιουργία ηρεμίας και γαλήνης μέσα από δραστηριότητες τόσο κοινές, αλλά και ατομικές. Πρόκειται δηλαδή, για μια πραγματική μετάφραση των στοιχείων του οικισμού σε μια αναβίωση διαφορετικής χρήσης.