Evaluating the use of brief values interventions in increasing willingness to approach and approach behaviour towards phobic stimuli in specific phobias

Abstract

Η θεραπεία έκθεσης είναι η εμπειρικά υποστηριζόμενη θεραπεία για ειδικές φοβίες (ΕΦ). Ωστόσο, πλείστα άτομα δεν αναζητούν ποτέ θεραπεία, ενώ πολλά δεν την ολοκληρώνουν. Παρά ταύτα, η μέχρι σήμερα έρευνα για αύξηση της χρήσης έκθεσης παραμένει εξαιρετικά περιορισμένη. Κύριος στόχος της παρούσας έρευνας ήταν η ανάπτυξη και αξιολόγηση πιθανής λύσης για την αύξηση της χρήσης έκθεσης στις ΕΦ. Στη βάση του σκοπού αυτού, η έρευνα εντόπισε το ρόλο των συντελεστικών παραγόντων (αποφυγής) που εμπλέκονται στις ΕΦ να μειώνουν την προθυμία ατόμων να προβαίνουν σε θεραπεία έκθεσης. Μια καινοτόμος προσέγγιση, βασισμένη στην επαφή με τις αξίες των ατόμων, που προέρχεται από τη θεραπεία αποδοχής και δέσμευσης (ΘΑΔ) και στοχεύει τους παράγοντες αυτούς, προτάθηκε ως πιθανή λύση. Αναπτύχθηκαν δύο σύντομες παρεμβάσεις αξιών: (α) μια προσωπική και (β) μια φιλοκοινωνική. Συγκρίθηκαν με (γ) ομάδα ελέγχου που δεν είχε πάρει οδηγίες, αν αυξάνουν την προθυμία των ατόμων να πλησιάσουν και τη συμπεριφορική προσέγγιση φοβικών ερεθισμάτων σε μια πειραματική τυχαιοποιημένη ελεγχόμενη μελέτη. Δεδομένου ότι η φιλοκοινωνικότητα παρέχει εξελικτικό πλεονέκτημα, ο στόχος ήταν να διερευνηθεί αν υπάρχουν διαφορές στην προσέγγιση φοβικών ερεθισμάτων μεταξύ των δύο παρεμβάσεων αξιών. Ενενήντα συμμετέχοντες με φοβία των αεροπλάνων κατανεμήθηκαν τυχαία σε μια από τις τρεις ομάδες και συμμετείχαν σε δοκιμασίες συμπεριφορικής προσέγγισης που χρησιμοποιούσαν νέες τεχνολογίες (εικονική πραγματικότητα), με στόχο να τους εκθέσουν σε καταστάσεις ανάλογες με την πραγματική ζωή. Όλες οι ομάδες ανέφεραν παρόμοια επίπεδα προθυμίας να έλθουν σε επαφή με φοβικά ερεθίσματα, αλλά οι συμμετέχοντες στις δύο ομάδες αξιών παρουσίασαν σημαντικά μεγαλύτερη συμπεριφορά προσέγγισης στις δοκιμασίες έκθεσης. Ομοίως, κατά το μήνα που ακολούθησε δεν υπήρξαν διαφορές στην πρόθεση των ατόμων να έλθουν σε επαφή με αεροπλάνα, αλλά οι παρεμβάσεις αξιών επέτρεψαν στους συμμετέχοντες να συνεχίσουν να έρχονται σε σημαντικά μεγαλύτερη επαφή με φοβικά ερεθίσματα στην καθημερινή ζωή, σε σύγκριση με την ομάδα ελέγχου (π.χ. αεροπορικό ταξίδι, κράτηση εισιτηρίων). Η έρευνα διερεύνησε επίσης αν οι παρεμβάσεις αξιών επηρεάζουν τη συμπεριφορά, όπως προτείνεται θεωρητικά, μειώνοντας τη σχέση μεταξύ εσωτερικών εμπειριών (φόβος για πτήσεις) και της συμπεριφοράς (προσέγγιση αεροπλάνων). Δεδομένου ότι προηγούμενες έρευνες σε άλλες πτυχές της ΘΑΔ έχουν καταδείξει ότι τέτοιες επιδράσεις δεν είναι σταθερές και μπορεί να διαφέρουν λόγω εργαλείων που έχουν χρησιμοποιηθεί, ο φόβος για τα αεροπλάνα μετρήθηκε χρησιμοποιώντας (α) αυτοαναφορά και (β) κλινική αξιολόγηση. Τα αποτελέσματα έδειξαν ότι οι παρεμβάσεις αξιών εξάλειψαν τη σχέση μεταξύ της κλινικής μέτρησης του φόβου για τα αεροπλάνα και της συμπεριφοράς προσέγγισης, αλλά όχι της αυτοαναφοράς. Βρέθηκε επίσης άμεση επίδραση των παρεμβάσεων αξιών στη συμπεριφορά προσέγγισης, υποδεικνύοντας δύο τρόπους δράσης των παρεμβάσεων αξιών. Συνολικά, τα αποτελέσματα καταδεικνύουν την ικανότητα των παρεμβάσεων αξιών να βοηθούν τα άτομα να προσεγγίζουν ερεθίσματα που φοβούνται, παρέχοντας σημαντικά στοιχεία αξιοποίησής τους για την αύξηση της χρήσης θεραπείας έκθεσης. Επιπλέον, τα ευρήματα της έρευνας συνεισφέρουν σημαντικά στη θεωρία της ΘΑΔ, καθώς υποδεικνύουν ότι οι παρεμβάσεις αξιών επηρεάζουν τη συμπεριφορά, αυξάνοντας άμεσα την αξία της συμπεριφοράς προσέγγισης (αν αυτή συνάδει με τις αξίες του ατόμου) και μειώνοντας τη σχέση μεταξύ δύσκολων εσωτερικών εμπειριών και συμπεριφοράς.

Exposure therapy is the empirically supported treatment of choice for specific phobias (SPs). Nevertheless, most individuals never seek therapy and many never complete it. To this date, however, research into improving exposure therapy uptake remains extremely limited. The main aim of the current project was to develop and evaluate a potential solution for increasing exposure therapy uptake in SPs. Towards this goal, the project identified the role of operant processes (avoidance) involved in SPs in driving limiting willingness to undertake exposure treatment. An innovative approach using contact with ones’ values drawn from acceptance and commitment therapy (ACT), which targets these processes, was suggested as a possible solution. Two brief values interventions were developed: (a) a personal and (b) a prosocial one. These were compared to a (c) a no-instructions control in increasing willingness to approach and approach behaviour towards phobic stimuli in an experimental randomised control trial. As prosociality provides an evolutionary advantage, the aim was to examine if there were any differences in engagement with phobic stimuli between the two values interventions. Ninety participants with flying phobia were randomly allocated to one of the three groups before participating in behavioural approach tasks using novel technologies (virtual reality), which aimed to expose participants to situations analogous to real life. All groups reported similar willingness to contact phobic stimuli, but participants in the two values groups engaged in significantly greater approach behaviour in the exposure tasks. Similarly, at a one month follow up there were no differences in willingness to approach airplanes, but values interventions enabled participants to continue to engage in significantly greater contact with feared stimuli in everyday life compared to control (e.g., taking a flight, booking tickets). The project also investigated if values interventions influence behaviour as theoretically suggested; by reducing the relationship between internal experiences (fear of flying) and overt behaviour (approaching airplanes). Given that previous research in other ACT components has indicated that decoupling effects may not be stable and can vary depending on measures employed, fear of flying was measured using both (a) self-report and (b) clinician rating. Findings indicated that values interventions decoupled the relationship between clinician-rated flying fear and approach behaviour, but not self-reported fear. An additional direct effect of values interventions on approach behaviour was also found, suggesting two paths of action of values interventions. Overall, results demonstrate the ability of values interventions to aid individuals to approach feared stimuli, providing important evidence for their use in increasing exposure therapy engagement. Additionally, project findings have important implications for ACT theory, as they indicate that values interventions achieve these effects by directly increasing the reward of approach behaviour (if it is in line with one’s values) and by decoupling the relationship between difficult internal experiences and behaviour.