Intergenerational self-regulation and youth well-being: ecological momentary insights

Abstract

Introduction: Adolescence represents a critical developmental period marked by biopsychosocial changes that influence youth well-being shaped by determinants involving family and individual factors. Understanding these factors is crucial due to their potential to mold adult psychosocial adjustment. Hence, this dissertation aims to address two primary objectives: Firstly, to explore the psychosocial determinants of youth well-being, focusing on parents' self-regulation, parenting practices, youth self-regulation, and daily stressors, with a specific emphasis on identifying similarities between parental and youth self-regulation. Secondly, to delineate the mechanisms of intergenerational transmission of self-regulation and its impact on youth well-being. Methods: In the first phase of the study, a qualitative method was deployed, including family interviews to shed light on the self-regulation strategies, parenting practices and daily stressors affecting both parents and youth. Eight families with parents and youth aged 12 to 15 years old participated in this phase. Thematic analysis was used to identify the individual and family patterns that emerged. In the second phase, an initial assessment along with ecological momentary assessment was conducted to explain the nexus between parents’ self-regulation, parenting practices, youth self-regulation and overall well-being involving six families with parents and adolescents aged 12 to 15 years. Correlation analysis and network analysis were deployed to delineate associations between the individual and family processes. Results: The findings from both phases converged indicating that daily family hassles exerted a cumulative influence on parental energy, shaping their ability to navigate intrapersonal and interpersonal experiences, including those related to parenting. Notably, the findings confirmed the intergenerational transmission of self-regulation, demonstrating that parents who deployed adaptive SR strategies such as emotional awareness, acceptance, mindfulness, impulse control, problem-solving and self-reflection tend to adopt a supportive parental approach characterized by appreciation, warmth, empowerment, democratic dialogue and organizational mentoring. Such parenting practices link to youth SR skills including emotional awareness, emotional expression, acceptance, communication and impulse control and overall well-being. In contrast parents who faced challenges in managing their internal and external experiences by deploying self-regulation strategies such as venting and rumination tended to employ harsh parenting practices, such as using arguments to persuade their children, withdrawing privileges, or avoiding difficult conversations. The offspring of parents who applied such parenting practices adopted SR strategies such as venting and social withdrawal, with depleted capacity to acknowledge their emotions, accept the current situation and communicate their needs. Youth capacity to regulate themselves by deploying emotional awareness, rumination, and self-deprecation also demonstrated an association with overall well-being. Furthermore, this study shed light on the spectrum of parenting practices, highlighting the importance of understanding the impact of parental processes on youth’s well-being within the context they occur. Discussion: This study underscores the absence of a one-size-fits-all approach to improve adolescent well-being through the lens of parental SR and practices. Ecological momentary methods should be adopted in clinical practice to delineate processes within each parent-adolescent dyad and subsequently target specific individual and family factors through Ecological Momentary Interventions.

Εισαγωγή: Η εφηβεία αποτελεί μια κρίσιμη αναπτυξιακή περίοδο που χαρακτηρίζεται από πολύπλευρες βιοψυχοκοινωνικές αλλαγές που επηρεάζουν σημαντικά την ευημερία των νέων. Μια σειρά από ατομικούς και οικογενειακούς παράγοντες, συμβάλλουν καθοριστικά στην ευημερία των νέων. Η κατανόηση αυτών είναι υψίστης σημασίας καθώς συμβάλλουν στην ψυχοκοινωνική προσαρμογή των εφήβων και στην ενήλικη ζωή. Για το λόγο αυτό, η παρούσα διατριβή διατηρεί δύο στόχους: Πρώτον, να διερευνήσει τους παράγοντες που επηρεάζουν την ευημερία των νέων, εστιάζοντας στην αυτορρύθμιση των γονέων, τις γονικές πρακτικές, την αυτορρύθμιση των νέων και τους καθημερινούς στρεσογόνους παράγοντες, με ιδιαίτερη έμφαση στον εντοπισμό ομοιοτήτων μεταξύ της αυτορρύθμισης των γονέων και των νέων. Δεύτερον, να περιγράψει τους μηχανισμούς διαγενεακής μεταβίβασης της αυτορρύθμισης και την επίδραση αυτών στην ευημερία των νέων. Μέθοδος: Στην πρώτη φάση της παρούσας μελέτης, υιοθέτηθηκε μια ποιοτική μέθοδος η οποία περιλάμβανε οικογενειακές συνεντεύξεις με οχτώ οικογένειες συμπεριλαμβανομένων των δύο γονέων και των εφήβων ηλικίας 12-15 ετών. Οι συνεντέυξεις στόχευαν στην ανάδειξη των στρατηγικών αυτορύθμισης, των γονικών πρακτικών και των στρεσογόνων παραγόντων που επιδρούν στους γονείς και τους νέους. Η θεματική ανάλυση αξιοποιήθηκε για την αναγνώριση των σχετικών ατομικών και οικογενειακών μοτίβων. Στη δεύτερη φάση, διεξήχθη μια αρχική αξιολόγηση μαζί με την οικολογική αξιολόγηση στιγμών για να εξήγησει τη σχέση μεταξύ της αυτορρύθμισης των γονέων, των γονικών πρακτικών, της αυτορρύθμισης των νέων και της συνολικής τους ευημερίας, με τη συμμετοχή έξι οικογενειών με γονείς και εφήβους ηλικίας 12 έως 15 ετών. Η ανάλυση συσχέτισης και η ανάλυση δικτύου χρησιμοποιήθηκαν για να περιγράψουν τις σχέσεις μεταξύ των ατομικών και οικογενειακών παραγόντων. Ευρήματα: Τα ευρήματα και από τις δύο φάσεις συνέκλιναν, υποδεικνύοντας ότι οι καθημερινές προκλήσεις ασκούσαν επίδραση στην αυτορύθμιση και το γονικό ρόλο. Τα ευρήματα επιβεβαίωσαν τη διαγενεακή μετάβίβαση της αυτορρύθμισης, καταδεικνύοντας ότι οι γονείς που χρησιμοποιούσαν στρατηγικές αυτορύθμισης, όπως η αναγνώριση συναισθημάτων, αποδοχή, ενσυνειδητότητα, έλεγχος παρορμήσεων, επίλυση προβλημάτων και ο αυτοστοχασμός, υιοθετούσαν μια γονεϊκή προσέγγιση που χαρακτηρίζεται από εκτίμηση, ζεστασιά, ενδυνάμωση, δημοκρατικό διάλογο και οργανωτική καθοδήγηση. Τέτοιες γονεϊκές πρακτικές συνδέονται με τις δεξιότητες αυτορύθμισης των νέων όπως η αναγνώριση κι έκφραση συναισθημάτων, αποδοχή, επικοινωνία, ο ελέγχος παρορμήσεων και η συνολική τους ευημερία. Αντίθετα, οι γονείς που αντιμετώπιζαν προκλήσεις στη διαχείριση των εσωτερικών και εξωτερικών εμπειριών, χρησιμοποιώντας στρατηγικές όπως η εκτόνωση και ο μυρηκασμός σκέψης, έτειναν να χρησιμοποιούν γονικές πρακτικές, όπως η χρήση έντονων επιχειρημάτων για να πείσουν τα παιδιά τους, η απόσυρση προνομίων ή η αποφυγή δύσκολων συζητήσεων. Τα παιδιά αυτών των γονέων υιοθετούσαν στρατηγικές αυτορύθμισης, όπως η εκτόνωση και η κοινωνική απόσυρση, με περιορισμένη ικανότητα αναγνώρισης συναισθημάτων, αποδοχής και επικοινωνίας. Η ικανότητα αυτορύθμισης των νέων, αξιοποιώντας στρατηγικές όπως η συναισθηματική αναγνώριση, ο μυρηκασμός σκέψης και η αυτοκριτική συσχετίστηκαν επίσης με τη συνολική τους ευημερία. Συζήτηση: Αυτή η μελέτη υπογραμμίζει την απουσία μιας προσέγγισης που να ταιριάζει σε όλους για τη βελτίωση της ευημερίας των εφήβων συμπεριλαβανομένων των γονικών στρατηγικών αυτορύθμισης και πρακτικών. Οι οικολογικές μέθοδοι αξιολόγησης της στιγμής θα πρέπει να υιοθετηθούν στην κλινική πρακτική για να διερευνούν διεργασίες στη σχέση γονέα-εφήβου και στη συνέχεια να στοχεύσουν σε συγκεκριμένους ατομικούς και οικογενειακούς παράγοντες μέσω οικολογικών παρεμβάσεων που δίνουν έμφαση στη στιγμή.