Acceptance and commitment therapy for unaccompanied refugee minors: a mixed-methods study

Abstract

Unaccompanied minors (UM) are a highly vulnerable refugee subgroup as they face several challenges at a critical point in their physical and psychosocial development without the support of a parent or caregiver. Acceptance and Commitment Therapy (ACT) is effective for the treatment of trauma survivors and for vulnerable refugee groups. Although ACT is theoretically pertinent to the refugee population, the empirical evidence is still in its infancy. The present thesis consisted of four studies investigating whether ACT would be beneficial to UM in shelters in Cyprus. In Study 1, a systematic review and qualitative research synthesis examined the evidence of effectiveness and acceptability of cognitive behavioral therapy (CBT) and third-wave approaches (i.e., ACT) in improving the quality of life and psychological symptoms of UM. Third wave studies showed preliminary evidence for improvements in psychological flexibility and mindfulness in UM, as well as improvements in psychological symptoms. The qualitative synthesis demonstrated that CBT and third wave interventions are acceptable, create safety and cultivate a sense of togetherness in UM. Study 2 is a cluster randomized controlled trial that was carried out in six shelters across Cyprus. 101 UM participated in the trial (49 males, 52 females), aged between 13 and 18 years old (M age=15.97, SD=1.23). Shelters were randomly assigned to either a four-session ACT-based treatment group or wait-list control group. Participants completed self-report measures at pre-intervention, post-intervention, 1-month, and 3-months follow-up. Self-report measures assessed quality of life, psychological flexibility, psychological symptoms. Statistically significant improvements were observed for psychological flexibility at post-intervention and 1-month follow-up in the treatment group. Gender differences were also observed in this study. Study 3 qualitatively examined whether ACT is an acceptable and culturally appropriate intervention for UM. Following the four-session treatment, 38 UM (M age=15.52, SD=1.08) participated in focus groups to discuss their experiences. Thematic analysis demonstrated that ACT is an acceptable and culturally appropriate approach for UM. UM reported increased acceptance of internal and external events, increased emotional awareness, reduced unhelpful thinking patterns, feeling less stressed, managing negative memories, increased confidence, improved sleep, and concentration. UM began incorporating exercises learned into their day-to-day lives. The intervention also fostered feelings of group support and normalisation of difficulties. Study 4 presents an account of the obstacles/challenges and solutions of working with UM in shelters, acting as a guide for clinicians and researchers. Despite challenges, this study illustrated that ACT is adaptable across different languages using interpreters and when there are cultural or religious practices to consider. Overall, findings from this thesis suggest that ACT is an effective, acceptable, and culturally appropriate intervention for UM.

Οι ασυνόδευτοι ανήλικοι (ΑΑ) είναι μια εξαιρετικά ευάλωτη υποομάδα προσφύγων, αφού αντιμετωπίζουν πολλές αντίξοες συνθήκες σε ένα κρίσιμο στάδιο της της σωματικής και ψυχοσυναισθηματικής τους ανάπτυξής, χωρίς την υποστήριξη γονέα ή φροντιστή. Η Θεραπεία Αποδοχής και Δέσμευσης (ΘΑΔ) είναι αποτελεσματική σε άτομα που βίωσαν τραυματικά γεγονότα και σε ευάλωτες ομάδες προσφύγων. Αν και η ΘΑΔ έχει θεωρητικές βάσεις κατάλληλες για τον προσφυγικό πληθυσμό, τα εμπειρικά στοιχεία και η ανάπτυξη παρεμβάσεων σε αυτό το πληθυσμό είναι ακόμα σε πρώιμο στάδιο. Η παρούσα διατριβή αποτελείται από τέσσερις μελέτες που διερευνούν εάν η ΘΑΔ θα ήταν αποτελεσματική για τους ΑΑ σε χώρους διαμονής στην Κύπρο. Στη πρώτη μελέτη, μια συστηματική ανασκόπηση και σύνθεση ποιοτικής έρευνας εξέτασε την αποτελεσματικότητα και την αποδοχής της Γνωσιακής Συμπεριφορικής Θεραπείας (ΓΣΘ) και των προσεγγίσεων τρίτου κύματος (πχ., ΘΑΔ) στη βελτίωση της ποιότητας ζωής και ψυχολογικών συμπτωμάτων των ΑΑ. Μελέτες τρίτου κύματος έδειξαν πρώτες ενδείξεις για βελτίωση τόσο στην ψυχολογική ευελιξία και ενσυνειδητότητα των ΑΑ, όσο και μείωση των ψυχολογικών συμπτωμάτων . Η ποιοτική σύνθεση έδειξε ότι οι παρεμβάσεις ΓΣΘ και τρίτου κύματος είναι αποδεκτές, δημιουργούν ασφάλεια και καλλιεργούν μια αίσθηση «ανήκειν» στους ΑΑ. Η δεύτερη μελέτη είναι μια τυχαιοποιημένη ελεγχόμενη κλινική δοκιμή που διεξήχθη σε έξι χώρους διαμονής ΑΑ σε πέντε πόλεις της Κύπρου. Στη έρευνα συμμετείχαν 101 ΑΑ (49 αγόρια , 52 κορίτσια), μεταξύ 13 και 18 ετών (Μ ηλικίας=15,97, ΤΑ=1,23). Έγινε τυχαία κατανομή των χώρων διαμονής για τη λήψη της ομαδικής παρέμβασης ή όχι (ομάδα θεραπείας τεσσάρων συνεδριών (ΘΑΔ) ή ομάδα ελέγχου με λίστα αναμονής). Οι συμμετέχοντες ολοκλήρωσαν ερωτηματολόγια πριν την παρέμβαση, αμέσως μετά την παρέμβαση, μετά από 1 μήνα και μετά από 3 μήνες παρέμβασης. Τα ερωτηματολόγια αξιολόγησαν την ποιότητα ζωής, την ψυχολογική ευελιξία, τα ψυχολογικά συμπτώματα. Στατιστικά σημαντικές βελτιώσεις παρατηρήθηκαν στην ψυχολογική ευελιξία μετά την παρέμβαση οι οποίες διατηρήθηκαν και μετά από 1 μήνα στην ομάδα θεραπείας. Παρατηρήθηκαν επίσης διαφορές φύλου σε αυτή τη μελέτη. Η τρίτη μελέτη εξέτασε ποιοτικά εάν η ΘΑΔ είναι μια αποδεκτή και πολιτισμικά κατάλληλη παρέμβαση για τους ΑΑ. Μετά τη θεραπεία των τεσσάρων συνεδριών, 38 ΑΑ (Μ ηλικίας=15,52, ΤΑ=1,08) συμμετείχαν σε ομάδες εστίασης για να συζητήσουν τις εμπειρίες τους. Η θεματική ανάλυση έδειξε ότι η ΘΑΔ είναι μια αποδεκτή και πολιτισμικά κατάλληλη προσέγγιση για τους ΑΑ. Οι ΑΑ ανέφεραν αυξημένη αποδοχή εσωτερικών και εξωτερικών γεγονότων, αυξημένη συναισθηματική επίγνωση, μειωμένα αρνητικά μοτίβα σκέψης, μειωμένο άγχος, καλύτερη διαχείριση αρνητικών αναμνήσεων, αυξημένη αυτοπεποίθηση, βελτίωση στον ύπνο και στη συγκέντρωση. Οι ΑΑ άρχισαν να ενσωματώνουν ασκήσεις που έμαθαν στην καθημερινή τους ζωή. Η ομαδική παρέμβαση δημιούργησε επίσης συναισθήματα ομαδικής υποστήριξης και ομαλοποίησης των δυσκολιών. Η τέταρτη μελέτη παρουσιάζει μια περιγραφή των εμποδίων/προκλήσεων στην έρευνα με ΑΑ σε χώρους διαμονής, ενώ παράλληλα υπογραμμίζει λύσεις στις δυσκολίες, λειτουργώντας ως οδηγός για ψυχολόγους και ερευνητές. Παρά τις προκλήσεις, αυτή η μελέτη έδειξε ότι η ΘΑΔ προσαρμόζεται σε διάφορες γλώσσες χρησιμοποιώντας διερμηνείς και όταν υπάρχουν πολιτιστικές ή θρησκευτικές πρακτικές που πρέπει να ληφθούν υπόψη. Συνολικά, τα ευρήματα από αυτή τη διατριβή υποδηλώνουν ότι η ΘΑΔ είναι μια αποτελεσματική, αποδεκτή και πολιτισμικά κατάλληλη παρέμβαση για τους ΑΑ.