Co - Home[Work], the individual aspect of collective living

Abstract

Η κοινωνία έχει θέσει ένα κανόνα πως ο άνθρωπος πρέπει να έχει ένα μόνιμο σπίτι να μένει με την οικογένειά του. Όταν όμως ο πληθυσμός συνεχώς αυξάνεται, τότε υπάρχει υψηλή ζήτηση κατοικιών. Λόγω αυτής της κατάστασης, οι τιμές των κατοικιών αυξάνονται, κυρίως στα κέντρα των πόλεων, σε σημείο όπου ορισμένες κοινωνικές τάξεις στρέφονται στα προάστια για χαμηλότερο ενοίκιο. Ταυτόχρονα όμως υπάρχει ένα τεράστιο κτηριακό απόθεμα το οποίο μένει ανεκμετάλλευτο. Η κατάσταση αυτή ονομάζεται στεγαστική κρίση, η οποία συνδέεται με άλλες κατηγορίες κρίσεων, όπως περιβαλλοντική, προσφυγική, οικονομική, ανθρωπιστική και κρίση εθνικής ταυτότητας.

Σε μια κοινωνία όπου η στεγαστική κρίση βρίσκεται στο επίκεντρο της συζήτησης, θα πρέπει ως αρχιτέκτονες να πάρουμε θέση και να προσπαθήσουμε να βοηθήσουμε στην μείωση του προβλήματος.

Έτσι, προτείνεται ένα πιλοτικό σχέδιο συνεταιρικής κατοίκησης, μέσω επανάχρησης του βιομηχανικού κτηριακού αποθέματος της Λευκωσίας. Σημαντικό στοιχείο αποτελεί το γεγονός ότι δεν σταματούμε στην έννοια του συλλογικού, αλλά προχωρούμε στο τρόπο με τον οποίο ενώ συζητούμε για ένα καθεστώς συνεταιρικής κατοίκισης, έχουμε την δυνατότητα να ζήσουμε ατομικά.

Το σχέδιο αυτό, μπορεί να εφαρμοστή και σε άλλα βιομηχανικά κτήρια. Με την συνεργασία του κράτους, του δήμου και διαφόρων οργανισμών που θα είναι υπεύθυνοι για τον συντονισμό του προγράμματος, θα δημιουργηθεί ένα βιώσιμο περιβάλλον στο οποίο, άτομα με χαμηλό εισόδημα θα μπορούν να αποκτήσουν πρόσβαση σε προσιτή κατοικία.

Society has established a rule that everyone should have a permanent home to live in with their family, something Sennet believe that people have made an end in itself, thus reinforcing the sense of ownership. However, when the population constantly increases, there is a high demand for housing. Due to this situation, the prices of houses and apartments rise, especially in city centers, to the point where some social classes are forced to turn to the suburbs for lower rent. At the same time, there is a huge stock of buildings that remain unutilized. This situation is called a housing crisis, which is linked with other crises that appear in society, such as environmental, refugee, economic, humanitarian, and national identity crises.

In a society where housing crisis is at the center of the debate, we as architects should make a statement by trying to solve the problem.

Thus, I propose a pilot project for cooperative affordable housing, through the repurposing of abandoned industrial buildings in Nicosia. It is very important the fact that this project does not stop at the consept of the “collective”. Instead, this project debates the way we can live individually, in a cooperative housing regime.

This design can also be applied to other industrial buildings. With the cooperation of the state, the municipality and various organizations, that will be responsible for the coordination of the program, a sustainable environment will be created in which people with low income will be able to gain access to affordable housing.