SQUAT CYPRUS

Abstract

My thesis deals with the housing crisis that the plagues Cyprus the last decade. With ever-rising rents, the prospect of home ownership is becoming more and more unattainable for young Cypriots. By walking around the urban fabric one can find multiple cases of informal housing such as seaside huts, caravans campsites inhabited all-year-round and self-housing neighborhoods built by refugees after the invasion of ‘74, all of which are characterized by a sense of temporality as most of them are illegally constructed. In striking contrast, towering skyscrapers climb higher every day, surpassing the height limit set by the Department of Town Planning and Housing regulations. Taking these two extremes one notices a strange similarity. They both present exceptions to the law, one born out of necessity, the other of luxury, yet only the former is being criticized. Does an excess in power and legal jargon formulate an excuse when it comes to following regulations? What does this mean to our collective right not only to housing but to the city itself. Through my research I came across the work of John F. C. Turner concerning the Barriada Movement, where villagers in South America, seeking a new life, come to the cities and create whole new neighborhoods by squatting public land. Although initially illegal, governments often turn a blind eye, saving them the effort of having to provide these newcomers with proper housing, and eventually, after years-long negotiations officially recognize them and connect them to the city’s infrastructure. The success of these squatting movements, and others like them (albeit less radical) in the UK, the Netherlands, and Greece, brought up the question: What would a squatting movement look like in Cyprus? Could it be used as a tactic to demand more from our government? Could it provide us with the tools to solve the looming housing crisis or an antidote to the gentrifying trends threatening our cities? My thesis grappled with these questions which led to the creation of a Squatting manual that would give Cypriot activists the basic knowhow to create a movement for social change. The format of a manual allows for anonymity of the author, while allowing for constant replication of the movement even after the squat is institutionalized. My thesis is divided in two parts, the Squat Cyprus manual, and its trial application in the Agios Charalambos former Lepers’ Home in Larnaca. Here the general conditions described in the manual can be resolved in detail.

Η διατριβή μου ασχολείται με την στεγαστική κρίση που μαστίζει την Κύπρο την τελευταία δεκαετία. Με τα συνεχώς αυξανόμενα ενοίκια, η προοπτική της ιδιοκτησίας κατοικίας γίνεται όλο και πιο ανέφικτη για τους νέους Κύπριους. Περπατώντας στον αστικό ιστό μπορεί κανείς να βρει πολλαπλές περιπτώσεις άτυπης στέγασης, όπως παραθαλάσσιες καλύβες, κατασκηνώσεις τροχόσπιτων που κατοικούνται ολόχρονα και γειτονιές αυτοστέγασης που χτίστηκαν από πρόσφυγες μετά την εισβολή του '74, οι οποίες χαρακτηρίζονται από μια αίσθηση προσωρινότητας, καθώς οι περισσότερες από αυτές εχουν κατασκευαστεί παράνομα. Σε αντίθεση, οι πανύψηλοι ουρανοξύστες ψηλονουν μερα με την μέρα ψηλότερα, ξεπερνώντας το όριο ύψους που θέτουν οι κανονισμοί του Τμήματος Πολεοδομίας και Οικισμού. Παίρνοντας αυτά τα δύο άκρα παρατηρεί κανείς μια παράξενη ομοιότητα. Και τα δύο παρουσιάζουν εξαιρέσεις από το νόμο, η μία γεννημένη από ανάγκη, η άλλη από πολυτέλεια, όμως μόνο η πρώτη επικρίνεται. Μήπως η περίσσεια εξουσίας και νομικής ορολογίας διαμορφώνουν μια δικαιολογία όταν πρόκειται για την τήρηση των κανονισμών; Τι σημαίνει αυτό για το συλλογικό μας δικαίωμα όχι μόνο στη στέγαση αλλά και στην ίδια την πόλη. Μέσα από την έρευνά μου έπεσα πάνω στο έργο του John F. C. Turner σχετικά με το κίνημα των Barriada, όπου χωρικοί στη Νότια Αμερική, αναζητώντας μια νέα ζωή, έρχονται στις πόλεις και δημιουργούν ολόκληρες νέες γειτονιές καταλαμβάνοντας δημόσια γη. Αν και αρχικά παράνομες, οι κυβερνήσεις συχνά κάνουν τα στραβά μάτια, γλιτώνοντάς τις από τον κόπο να παρέχουν στους νεοφερμένους κατάλληλες κατοικίες, τελικά, μετά από πολυετείς διαπραγματεύσεις, τους αναγνωρίζουν επίσημα συνδέοντας τους με τις υποδομές της πόλης. Η επιτυχία αυτών των κινημάτων καταλήψεων, και άλλων παρόμοιων (αν και λιγότερο ριζοσπαστικών) στο Ηνωμένο Βασίλειο, τις Κάτω Χώρες και την Ελλάδα, έφερε στο προσκήνιο το ερώτημα: Πώς θα ήταν ένα κίνημα καταλήψεων στην Κύπρο; Θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί ως τακτική για να απαιτήσουμε περισσότερα από την κυβέρνησή μας; Θα μπορούσε να μας προσφέρει τα εργαλεία για την επίλυση της επερχόμενης στεγαστικής κρίσης ή ένα αντίδοτο στις τάσεις εξευγενισμού που απειλούν τις πόλεις μας; Η διατριβή μου καταπιάστηκε με αυτά τα ερωτήματα, τα οποία οδήγησαν στη δημιουργία ενός εγχειριδίου κατάληψης που θα έδινε στους Κύπριους ακτιβιστές τη βασική τεχνογνωσία για την οργάνωση ενός κινήματος κοινωνικής αλλαγής. Η μορφή ενός εγχειριδίου, δημοσιευμενο στο διαδικτυο, επιτρέπει την ανωνυμία του συγγραφέα ενώ παράλληλα επιτρέπει τη συνεχή αναπαραγωγή του κινήματος ακόμα και μετά τη θεσμοθέτηση της κατάληψης. Η διατριβή μου χωρίζεται σε δύο μέρη, το εγχειρίδιο της Κατάληψης Κύπρου και τη δοκιμαστική εφαρμογή του στον Άγιο Χαράλαμπο πρώην Λεπροκομείο στη Λάρνακα. Εδώ μπορούν να επιλυθούν λεπτομερώς οι γενικές συνθήκες που περιγράφονται στο εγχειρίδιο.