The investigation of attentional biases in social anxiety using the startle eyeblink modification paradigm

Abstract

Οι μεροληψίες προσοχής σε κοινωνικά απειλητικά ερεθίσματα χαρακτηρίζουν συνήθως τα άτομα με κοινωνικό άγχος. Οι διεργασίες (εγρήγορση, αποφυγή προσοχής, ή δυσκολία αποδέσμευσης της προσοχής) στις οποίες οφείλονται οι μεροληψίες προσοχής, και το χρονικό σημείο στο οποίο παρουσιάζονται αυτές οι διεργασίες δεν έχουν ακόμα διευκρινιστεί. Η παρούσα έρευνα εξέτασε διαφορές στην τροποποίηση του αντανακλαστικού του ξαφνιάσματος μεταξύ συμμετεχόντων με ψηλό και χαμηλό κοινωνικό άγχος λόγω της παρουσίας μεροληψιών προσοχής στην κοινωνική φοβία, και στις επιδράσεις του σθένους και της διέγερσης του συναισθήματος. Το παράδειγμα της τροποποίησης του αντανακλαστικού του ξαφνιάσματος χρησιμοποιήθηκε σε δύο πειράματα. Ενενήντα πέντε συμμετέχοντες με ψηλό (N = 44) και χαμηλό (N = 51) κοινωνικό άγχος, έλαβαν μέρος και στα δύο πειράματα της έρευνας. Εικόνες προσώπων (θυμωμένα, χαρούμενα, ουδέτερα, και αλλοιωμένες εικόνες προσώπων) παρουσιάζονταν στους συμμετέχοντες και στα δύο πειράματα. Στο πρώτο πείραμα ένας ξαφνικός δυνατός ήχος προκαλούσε το αντανακλαστικό του ξαφνιάσματος και παρουσιαζόταν στα 60, 120, 240, 3500, 4500, ή 5500 ms μετά την έναρξη προβολής της εικόνας. Το πρώτο πείραμα εξέτασε τις επιδράσεις στην παρεμπόδιση του αντανακλαστικού του ξαφνιάσματος σε μικρά χρονικά διαστήματα, και στην τροποποίηση του αντανακλαστικού από το συναίσθημα σε μεγάλα χρονικά διαστήματα. Αναμενόταν ότι οι μεροληψίες προσοχής (εγρήγορση) θα επηρέαζαν τις αντιδράσεις των συμμετεχόντων με ψηλό κοινωνικό άγχος, προκαλώντας μεγαλύτερη παρεμπόδιση του αντανακλαστικού στα 240 ms σε σύγκριση με τους συμμετέχοτες με χαμηλό κοινωνικό άγχος κατά την προβολή των θυμωμένων προσώπων. Αν παρουσιαζόταν αυξημένη αντίδραση του αντανακλαστικού του ξαφνιάσματος παρά παρεμπόδιση, αυτό πιθανόν να έδειχνε αποφυγή. Στο δεύτερο πείραμα, οι συμμετέχοντες εκτέλεσαν δύο διαφορετικά έργα: ένα έργο αντίδρασης χρόνου στον ήχο που προκαλούσε το αντανακλαστικό του ξαφνιάσματος, και ένα έργο εκτίμησης του μεγέθους της έντασης του ήχου. Ο ξαφνικός δυνατός ήχος που προκαλούσε το αντανακλαστικό του ξαφνιάσματος παρουσιαζόταν στα 3500, 4500, ή 5500 ms μετά την έναρξη προβολής της εικόνας και στα δύο έργα. Αυτό το πείραμα εξέτασε για μεροληψίες προσοχής, συγκεγκριμένα για τη δυσκολία αποδέσμευσης της προσοχής, σε μεταγενέστερα στάδια επεξεργασίας των πληροφοριών μετρώντας την αντίδραση χρόνου των συμμετεχόντων στον ήχο. Αξιολογήθηκαν επίσης, οι επιδράσεις στην τροποποίηση του αντανακλαστικού του ξαφνιάσματος από το συναίσθημα όταν ο ήχος που προκαλούσε το αντανακλαστικό σχετιζόταν με το έργο που επιτελούσαν οι συμμετέχοντες, συγκρίνοντας ξεχωριστά το έργο αντίδρασης χρόνου με την παθητική προβολή των εικόνων του πρώτου πειράματος, και το έργο αντίδρασης χρόνου με το έργο εκτίμησης του μεγέθους της έντασης του ήχου. Ο καρδιακός παλμός, η παλαμική εφίδρωση, και η ηλεκτρομυϊκή δραστηριότητα του προσώπου καταγράφονταν μαζί με το αντανακλαστικό του ξαφνιάσματος και στα δύο πειράματα. Τα αποτελέσματα δεν έδειξαν σημαντικές διαφορές ανάμεσα στις δύο ομάδες συμμετεχόντων στην παρεμπόδιση του αντανακλαστικού του ξαφνιάσματος στα μικρά χρονικά διαστήματα του πρώτου πείραματος, ή στην τροποποίηση του αντανακλαστικού από το συναίσθημα στα μεγάλα χρονικά διαστήματα. Οι διαφορές μεταξύ των δύο ομάδων δεν ήταν σημαντικές ούτε όταν έγινε σύγκριση ανάμεσα στα διαφορετικά έργα των δύο πειραμάτων. Οι αντιδράσεις χρόνου διέφεραν ανάμεσα στις δύο ομάδες. Στην ομάδα με ψηλό κοινωνικό άγχος δεν βρέθηκαν διαφορές στον χρόνο αντίδρασης εξαιτίας του συναισθήματος, ενώ στην ομάδα με χαμηλό κοινωνικό άγχος ο χρόνος αντίδρασης ήταν πιο αργός κατά την προβολή των θυμωμένων προσώπων συγκριτικά με τις άλλες εικόνες προσώπων. Τα αποτελέσματα για τον καρδιακό παλμό και την αγωγιμότητα του δέρματος δεν αποδείχθηκαν σημαντικά στα δύο πειράματα. Τα ευρήματα για την αντιδραστικότητα του μυός του συνοφρυώματος φαίνεται να είναι πιο υποσχόμενα, αφού παρατηρήθηκαν μεγαλύτερες αντιδράσεις του συγκεκριμένου μυός στα θυμωμένα πρόσωπα και στις δύο ομάδες συμμετεχόντων σε όλα τα έργα της έρευνας, υποστηρίζοντας αυξημένη συναισθηματική αντιδραστικότητα σε δυσάρεστα ερεθίσματα.

Attentional biases towards social threatening stimuli are common among individuals with social anxiety. The processes (vigilance, attentional avoidance, or difficulty in disengagement) that are responsible for biased attention, and the point in time that these processes occur have not been clearly defined yet. The present study examined differences in startle reflex modulation between high and low socially anxious participants due the presence of attentional biases in social anxiety, and to valence and arousal effects of emotion. The Startle Eyeblink Modification paradigm was used in two experiments. Ninety-five participants, high (N = 44) and low (N = 51) in social anxiety, took part in both of the experiments of the study. Pictures of facial expressions (angry, happy, neutral, and scrambled up) were presented to the participants in both experiments. In the first Experiment auditory startle probes were elicited at 60, 120, 240, 3500, 4500, or 5500 ms after face onset. The first Experiment examined for prepulse inhibition effects at short lead intervals of startle modification in addition to affective startle modulation at long intervals. It was expected that attentional biases (vigilance) would affect high socially anxious participants startle responses, resulting in larger prepulse inhibition effects at 240 ms compared to low socially anxious participants during viewing of angry faces. If startle potentiation to angry faces instead of inhibition occurred, this probably would show avoidance. In the second Experiment, participants performed two different types of tasks: a reaction time to the startle probe, and a magnitude estimation of the startle probe. The startle eliciting stimulus was presented at 3500, 4500, or 5500 ms after face onset in both tasks. This Experiment examined for attentional biases, specifically for difficulty in disengagement, at later stages of information processing by measuring the actual reaction times of the participants, and for affective startle modulation effects when the startle probe was task-relevant comparing separately the reaction time task with the passive viewing of faces in Experiment 1, and the reaction time with the magnitude estimation task. Heart rate, skin-conductance, and facial electromyography were measured along with the startle reflex in the two experiments. The results did not show any significant differences between the two groups in prepulse inhibition effects at short lead intervals of the first Experiment or in affective startle modulation at long lead intervals. The group effects were also not significant when comparisons were made between the different tasks of the two experiments. Reaction times to the startle probe were different between the two groups of the study. The high social anxiety group showed no differences in reaction times in terms of emotion, however, the low social anxiety group showed slower reaction times during angry faces presentation compared to the other facial expressions. The results for heart rate and skin conductance did not prove significant in the two experiments. Findings regarding corrugator reactivity seem more promising as higher corrugator responses to angry faces were observed in both groups in all the tasks of the study, suggesting an effect of increased emotional reactivity to unpleasant stimuli.