Can 'Limited Prosocial Emotions' be changed in early childhood? : an examination of three treatment programs

Abstract

Εισαγωγή: Παιδιά με ΧΣ αποτελούν πρόκληση αφού δεν ανταποκρίνονται στις εμπειρικές θεραπείες που επιφέρουν αποτελέσματα στην αντικοινωνική συμπεριφορά παιδιών χωρίς ΧΣ. Αυτό αποδίδεται σε ιδιαίτερους αναπτυξιακούς παράγοντες που συνθέτουν διαδικασίες για την ανάπτυξη και διατήρηση αντικοινωνικών συμπεριφορών στα παιδιά με ΧΣ. Θεραπείες που εστιάζουν στα παιδιά με ΧΣ χρειάζεται να σχεδιαστούν έχοντας ως βασικό στόχο τους παράγοντες κινδύνου και την πιο αποτελεσματική αντιμετώπιση αντικοινωνικών συμπεριφορών. Στόχος: Η παρούσα μελέτη εξετάζει τρείς θεραπείες που έχουν ως στόχο την βελτίωση παραγόντων κινδύνου που επηρεάζουν παιδιά με ΧΣ. Οι τρεις ομάδες θεραπείας αποτελούνται από την Αλληλεπίδραση Κατευθυνόμενη από το Παιδί για παιδιά με ΧΣ (CDI-CU), την Θεραπεία Εξάσκησης και Επιβράβευσης Συναισθηματικών Δεξιοτήτων (CARES) και την θεραπεία Συναισθηματικής Εμπλοκής, έναντι μίας ομάδας ελέγχου. Ο πρώτος στόχος αποτελεί την εξέταση της αποτελεσματικότητας της κάθε θεραπείας όσο αφορά τα πρωτεύων αποτελέσματα. Τα πρωτεύων αποτελέσματα αφορούν την θετική γονική στάση, γονική ζεστασιά, ενσυναίσθηση και οπτική επαφή. Ο δεύτερος στόχος της έρευνας είναι η εξέταση βελτίωσης των δευτερεύων αποτελεσμάτων που αφορούν την αντικοινωνική συμπεριφορά και ΧΣ, μεταξύ των θεραπειών και της ομάδας ελέγχου. Μέθοδος: Εβδομήντα-δύο Ελληνοκύπρια παιδιά με ΧΣ και χαμηλή ενσυναίσθηση (ΜΟ ηλικίας = 7.5) συμμετείχαν μαζί με τον γονέα τους στην πειραματική μελέτη όπου κατανεμήθηκαν στις τέσσερις ομάδες και αξιολογήθηκαν πριν, μετά την θεραπεία και στους 3 μήνες μετά την δεύτερη αξιολόγηση. Ευρήματα: Σε αντίθεση με προηγούμενα ευρήματα η παρέμβαση CDI-CU παρουσίασε τα καλύτερα αποτελέσματα όσο αφορά την βελτίωση αντικοινωνικής συμπεριφοράς. Επίσης, παρουσίασε ιδιαίτερη αύξηση στην γονική ζεστασιά και σε δεξιότητες θετικού γονικού στυλ. Διαφορές μεταξύ φύλου κατέδειξαν ότι αγόρια στην ομάδα CARES είχαν βελτίωση στην αντικοινωνική συμπεριφορά έναντι των αποτελεσμάτων των κοριτσιών. Παιδιά που υποδείχθηκε ότι εκπλήρωναν τα κριτήρια «με περιορισμένα προ κοινωνικά συναισθήματα» και συμμετείχαν σε ομάδα θεραπείας εκδήλωσαν βελτίωση στα ΧΣ και στην ενσυναίσθηση σε σχέση με τα παιδιά που συμμετείχαν στην ομάδα ελέγχου. Συζήτηση: Τα ευρήματα επιβεβαιώνουν ότι παρεμβάσεις που εστιάζουν στους παράγοντες κινδύνου αντικοινωνικής συμπεριφοράς σε παιδιά με ΧΣ υποδεικνύουν βελτιώσεις τόσο σε πρωτεύων όσο και δευτερεύων αποτελέσματα. Ο συνδυασμός των παρεμβάσεων CDI-CU και CARES θα αποτελούσε ενδιαφέρον θεραπευτική επιλογή τόσο σε κλινικό πλαίσιο όσο και σε μελλοντικές έρευνες για μείωση αντικοινωνικής συμπεριφοράς και αύξηση ενσυναίσθησης. Έρευνες χρειάζεται να εστιαστούν στις διαφορές φύλου, όσο αφορά παρεμβάσεις, αφού έχουν παρουσιαστεί διαφορές στα αποτελέσματα αντικοινωνικής συμπεριφοράς.

Introduction: Children described at having callous unemotional (CU) traits are characterized by lack of remorse or guilt, callous/lack of empathy, unconcern about performance, and shallow or deficient affect. The continuing, severe and aggressive Conduct Problems (CP’s) exhibited by this group, are developmental precursors to psychopathy and other antisocial behaviors in adulthood. This distinct group of children is resistant to traditional parent training interventions designed for children with CP’s. The poor treatment response is attributed to the distinct emotional, cognitive and biological factors involved in the development of CP’s in children with CU traits. The early years are a key period for early intervention for children with CU traits whereby missed moral development milestones can be achieved. Objective: The study examined three distinct interventions designed to target risk factors influencing children with CU traits, namely Child Directed Interaction for CU traits (CDI-CU) (n = 15), Coaching and Rewarding Emotional Skills (CARES) (n =16) and Emotional Engagement Intervention (EEI) (n = 19), against a Waitlist (WL) control group (n = 22). The first aim was to test whether interventions produced improvement in its specified treatment target. Primary outcomes involved positive parenting, parental warmth, empathy and eye gaze. The second aim was to test whether improvement in secondary outcomes was greater between intervention conditions and the control condition. Secondary outcomes were CP’s and CU traits. Method: Seventy-two Greek-Cypriot children with CU traits and low empathy (M age 7.5 years, SD = 1.49) participated together with their parent in a quasi-experimental design where participants are allocated to four groups (three interventions and one control group) and were assessed at pre, post and 3-month follow-up. Results: Results showed that the CDI-CU produced the largest reductions in parent rated scores for CP’s for boys at post assessment and girls across assessments. Sex differences showed large improvements in boys participating in the CARES group. The CDI-CU intervention indicated increases in parental warmth and in positive parenting ‘Do Skills’ by the DPICS coding tool demonstrating the effectiveness of intervention components. Improvements for CU traits and affective empathy were shown for children fulfilling the LPE specifier criteria that participated in intervention groups and not in the WL control group. Conclusions: The findings of this study showed that each intervention demonstrated distinct patterns of change in terms of primary and secondary processes, however results need to be regarded as preliminary given the small sample in each intervention. Further research needs to focus on sex differences in intervention studies to evaluate the effectiveness of treatment components for either gender. The combination of treatment components enhancing parental warmth and emotion recognition training can lead to optimal results based on the findings of this study.